Ώρα να σταματήσουμε τις ψευδαισθήσεις και να κοιτάξουμε τον καθρέφτη
Εδώ και πολλά χρόνια μιλάμε στην Ελλάδα για «κρίση». Οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική. Όμως κάνουμε ένα σοβαρό λάθος: η κρίση, από τη φύση της, έχει αρχή και τέλος. Όπως μια κρίση πανικού – κρατά μερικά λεπτά, ίσως λίγο παραπάνω, και μετά περνά. Αφήνει πίσω της συνέπειες, αλλά δεν κρατά για πάντα. (Χρησιμοποιώ αυτό το παράδειγμα γιατί είναι κάτι που πολλοί σύγχρονοι Έλληνες καταλαβαίνουν.)
Αυτό που ζούμε σήμερα δεν είναι πια κρίση. Είναι η κανονικότητά μας. Είναι η νέα πραγματικότητα. Και δεν θα αλλάξει από θαύμα.
Η ελληνική κοινωνία δεν χρειάζεται άλλη «διαχείριση κρίσης». Χρειάζεται ριζική αλλαγή. Όχι άλλα μπαλώματα. Όχι άλλες "επιτροπές". Χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή στόχου. Έναν νέο προσανατολισμό — όχι μόνο οικονομικό, αλλά υπαρξιακό. Ένα κοινό όραμα για ένα καλύτερο αύριο, όχι για εμάς μόνο, αλλά για τα παιδιά μας. Για τις γενιές που έρχονται.
Οι παππούδες μας δεν πολέμησαν για τον εαυτό τους. Πολέμησαν για εμάς. Είχαν πόθο, αγωνία, αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο. Δεν είχαν να φάνε, δεν είχαν παπούτσια να βάλουν — αλλά δεν το έβαλαν κάτω. Τους έλειπαν τα μέσα, αλλά είχαν φλόγα.
Εμείς; Τι μας λείπει σήμερα;
Μιλάμε για οικονομική κρίση, αλλά το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο. Είναι ηθικό. Είναι πολιτισμικό. Είναι πνευματικό.
Όλοι καμαρώνουμε για τα πτυχία μας, την επαγγελματική επιτυχία, τα ταξίδια, τα likes. Αλλά τελικά, μήπως δεν μορφωθήκαμε — παραμορφωθήκαμε;
Και στο μεταξύ, κατηγορούμε τους πολιτικούς. «Για όλα φταίνε αυτοί». Ναι, αλλά τους εκλέγουμε εμείς. Ή μήπως όχι; Μήπως μας βολεύει να λέμε πως «δεν υπάρχει επιλογή», μόνο και μόνο για να μη χρειαστεί να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη;
Η γενιά μου μεγάλωσε με έναν στόχο: να "μπει στο δημόσιο". Όχι για να προσφέρει, αλλά για να βολευτεί. Να πάρει μια θέση — με κάθε τρόπο. Και φτιάξαμε συστήματα που θα εξασφάλιζαν την αξιοκρατία: μόρια, πιστοποιητικά, εξετάσεις... Τι καταφέραμε; Ένα σύστημα που μοιάζει δίκαιο, αλλά ευνοεί τον τυπικά "σωστό", όχι τον ουσιαστικά ικανό.
Να σας πω δύο παραδείγματα.
Όταν ήμουν νέος, έκανα αίτηση για τη Δημοτική Αστυνομία στην Ελλάδα. Δεν με πήραν — δεν είχα πιστοποιητικό Lower στα Αγγλικά. Λίγα χρόνια μετά, στο Ηνωμένο Βασίλειο, έκανα την ίδια αίτηση. Δεν είχα πιστοποιητικό γλώσσας. Με πήραν. Γιατί εκεί έκριναν εμένα – όχι το χαρτί μου.
Ένας φίλος μου, πανεπιστημιακός καθηγητής, με εμπειρία σε ΗΠΑ, Ελβετία και Βρετανία, έκανε αίτηση για θέση στην Ελλάδα. Τον απέρριψαν γιατί — όπως του είπαν — «δεν ομιλεί την Αγγλικήν».
Ένας άνθρωπος που διδάσκει στην Αγγλία, με εμπειρία από κορυφαία πανεπιστήμια του εξωτερικού, απορρίπτεται στην Ελλάδα επειδή δεν έχει... πιστοποιητικό γλωσσομάθειας. Δηλαδή, το σύστημα δεν αξιολογεί τη γνώση, αλλά το χαρτί. Δεν βλέπει την ουσία, βλέπει το τυπικό.
Βολευτήκαμε. Διαβρωθήκαμε. Καμαρώνουμε για τίτλους, αλλά ξεχάσαμε τη μόρφωση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου