Η Δύναμη της Συνέχειας
Όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στον χώρο όπου βρίσκομαι σήμερα, ο πατέρας μου, γνωρίζοντας καλά τον χαρακτήρα μου, τις ευαισθησίες και τις αδυναμίες μου, μου είχε πει κάτι που δεν ξέχασα ποτέ: «Ο μόνος τρόπος να αντέξεις, είναι να δώσεις σε αυτό που κάνεις τον χαρακτήρα της προσφοράς.»
Αυτό αποδείχθηκε καθοριστικό. Γιατί είναι φυσικό, όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με καταστάσεις που δεν είναι συνηθισμένες για τον μέσο άνθρωπο – όταν βρίσκεσαι μπροστά στο δράμα, στον πόνο, στην απώλεια ενός ανθρώπου – να χρειάζεται να σταθείς εκεί. Να κάνεις το έργο σου, να βάλεις στην άκρη τα δικά σου συναισθήματα.
Πρέπει, έστω και προσωρινά, να ξεχάσεις αυτό που βλέπεις μπροστά σου, όσο σκληρό κι αν είναι. Να μη σε κυριεύσει ο πανικός. Να μην μπεις στη θέση του άλλου με τρόπο που να σε παραλύσει, αλλά να διατηρήσεις τη συνείδηση και τη δύναμη να κατανοήσεις τον πόνο του. Μόνο έτσι μπορείς να βοηθήσεις πραγματικά. Μόνο έτσι μπορείς να σταθείς όρθιος.
Και όμως, όσο και αν προσπαθείς να αποστασιοποιηθείς, παραμένεις άνθρωπος. Κάποια στιγμή, βγάζεις τη στολή σου – είτε είναι κυριολεκτική είτε συμβολική· τη φορεσιά που σου δίνει τον ρόλο ή τον τίτλο αυτού που είσαι. Επιστρέφεις στο σπίτι σου, στην οικογένειά σου. Και τότε όλα όσα είδες, όλα όσα βίωσες, επανέρχονται.
Γιατί έχεις πλέον αφήσει πίσω σου την "πανοπλία" του ρόλου σου. Δεν σε προστατεύει πια. Και τότε, τις περισσότερες φορές, βάζεις – συνειδητά ή ασυνείδητα – τον εαυτό σου στη θέση του άλλου. Συνειδητοποιείς, ίσως για πρώτη φορά μέσα στη μέρα, τι πραγματικά έζησες. Αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος του ανθρώπινου πόνου. Και εκεί βρίσκεται το δύσκολο σημείο. Εκεί χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Γιατί αν δεν προσέξεις, μπορεί εύκολα να παρασυρθείς σε λανθασμένα μονοπάτια και σοβαρές προσωπικές δυσκολίες.
Η εμπειρία, ασφαλώς, παίζει σημαντικό ρόλο. Αλλά η συναισθηματική θωράκιση είναι ακόμη σημαντικότερη. Έχω δει πολλούς φίλους και συναδέλφους να φτάνουν στο σημείο να μη νιώθουν τίποτα. Πιστεύω όμως πως αυτό είναι επιφανειακό. Μια άμυνα. Όχι κάτι πραγματικά βιωμένο.
Έχω δει ανθρώπους που δεν πίστευαν ποτέ ότι θα "σπάσουν", να λυγίζουν. Και έχω δει άλλους, που θεωρούσαν τον εαυτό τους αδύναμο ψυχικά, να αντέχουν. Μπορεί να μην έφτασαν ποτέ στην κορυφή, να μην έγιναν οι πιο διακεκριμένοι στον τομέα τους, αλλά είχαν κάτι που δεν είχαν οι άλλοι: συνέχεια και σταθερότητα.
Και αυτή η συνέχεια είναι, τελικά, που κάνει τη διαφορά.
Γιατί ο καθένας μας μπορεί να βρίσκεται στο ίδιο περιστατικό, στο ίδιο σημείο, να βλέπει και να ακούει τα ίδια πράγματα. Κι όμως, να τα αντιλαμβάνεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Οι αντιδράσεις, οι επιδράσεις, η εσωτερική αποτύπωση κάθε εμπειρίας, διαφέρουν ριζικά από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Αυτό είναι κάτι που βλέπουμε πολύ συχνά. Όταν συγκεντρώνουμε περιγραφές, μαρτυρίες, αναλύσεις, διαπιστώνουμε πως τρεις, τέσσερις, πέντε άνθρωποι που βίωσαν το ίδιο ακριβώς γεγονός, την ίδια στιγμή, στον ίδιο χώρο, έχουν τελείως διαφορετική οπτική και άποψη. Το ίδιο συμβαίνει και σε συναισθηματικό επίπεδο.
Και ίσως εκεί κρύβεται η πρόκληση αλλά και η ομορφιά του να είσαι άνθρωπος: να προσπαθείς κάθε μέρα να σταθείς, να αντέξεις και ταυτόχρονα να μην πάψεις να νιώθεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου